Zoals je misschien weet, werk ik als coach/docent. Toen ik enkele jaren geleden op school tijdelijk inviel op een andere afdeling vroeg een collega op mijn nieuwe werkplek aan alle collega's of ze mee gingen lunchen. Mij sloeg ze over. De andere collega's grepen niet in. Ach, dat komt omdat ik nieuw ben, dacht ik. Maar het voelde niet lekker. De tweede dag dat ik daar werkte, overkwam het mij weer. Exact dezelfde collega en niemand greep in. Het raakte me en daarom hield ik mijn mond. Een mengeling van schaamte, teleurstelling en toch ook boosheid zorgden daarvoor. Ik schaamde me dat ik werd overgeslagen. Ik voelde me een sociale outcast. Ik was ook teleurgesteld, omdat ik verwacht had dat ik op een afdeling met allemaal sociale mensen werkte. Maar ik was ook boos, omdat ik het onbeschoft vond. Ik heb ongeveer een half jaar die afdeling ondersteund en toen was de klus afgelopen. Toen ik wegging, kreeg ik een grote bos bloemen en een lief kaartje van iedereen. Pas op dat moment heb ik tegen de leidinggevende van die afdeling gezegd wat mij was overkomen en dat ik dat vervelend vond. Ondanks dat zij één van de meelunchende collega's was, had zij niet doorgehad dat ik was overgeslagen. Zij was ervan uitgegaan dat ik niet wilde. Ik was ervan uitgegaan dat die collega's mij er niet bij wilden hebben. Aannames... Ook op de werkvloer maken ze meer kapot dan je lief is!