Onlangs rondde ik de twee opleidingen af die ik dit jaar heb gevolgd: Psychosociale Basiskennis en ACT-coaching.
Natuurlijk voel ik me feestelijk, trots en opgelucht: twee opleidingen naast elkaar was zwaar. Ik ben blij dat ik de komende twee jaar nog maar één opleiding volg. Ik ga mij dan verder specialiseren op het gebied van ACT. Het is allemaal onderdeel van het grote plan dat ik voor mijzelf heb bedacht: op mij 55e wil ik mijn cliënten therapieën kunnen bieden die zij deels vergoed krijgen van de zorgverzekeraar, waardoor mijn diensten voor alle cliënten met een aanvullende zorgverzekering bereikbaar zijn.
Op Intermediair las ik in een artikel dat het vrij uniek is wat ik als 50+ vrouw heb gepresteerd. Half Nederland schijnt zich in coronatijd te hebben bij- en omgeschoold, behalve de vijftigplussers. Wat is er (met ons) aan de hand?
(Tekst gaat onder de foto verder)
Volgens Intermediair zijn er diverse oorzaken waarom de vijftigplusser de gang naar de schoolbankjes aan zich voorbij laat gaan. Uit een onderzoek onder duizend mensen gaf 38 procent van de vijftigplussers aan dat ze geen behoefte hebben, 21 procent zou het nut er niet van inzien en 20 procent heeft geen ambities. Hoe het met de overige 21 procent zit, dat weet ik niet, want dat staat niet in het artikel. Daarna worden verklaringen gegeven:
- vijftigplussers zouden alleen maar dingen willen leren die ze direct kunnen toepassen. Anders zien ze het nut er niet van in;
- vijftigplussers zijn tevreden met hun baan. Ze hebben fijne collega's en ze willen niet meer solliciteren. Ze voelen zich veilig, dus waarom zou je leren?
- vijftigplussers zouden niet durven vragen naar opleidingsmogelijkheden, omdat de werkgever dat mogelijk als niet loyaal zou kunnen interpretereren.
Houd je werk én jezelf interessant
Bovenstaande verkaringen vind ik best wel zorgwekkend. Als ik naar de eerste kijk, dan denk ik: wat is er met ons gebeurd? Wanneer zijn we gestopt met in mogelijkheden denken? Bij de tweede denk ik: we hebben inmiddels zoveel crisissen overleefd, heeft dat ons te gemakkelijk gemaakt? Terwijl ik van de derde verdrietig word, want als je iets niet durft te vragen, dan heb je waarschijnlijk een heel erg onprettige relatie met je leidinggevende. Ik denk dan: wat is er veel werk aan de winkel! Wat wil ik deze mensen graag helpen ontdekken dat ook zij krachtig zijn en lef kunnen tonen.
Juist als je je wel gaat ontwikkelen, dan houd je jouw werk interessant. Je 'moet' misschien nog wel een jaar of vijftien en die wil je toch leuk vullen? Daarnaast wil jij geen 'Harry' worden. Harry was een collega van me toen ik rond mijn twintigste een jaartje werkte bij een saai administratiekantoor. Harry hoefde niet zo lang meer, want hij was bijna 65. Zijn collega's keken hem weg. Ze pestten hem zelfs, omdat Harry in hun ogen weinig anders deed dan aan een stinkende pijp lurken en zijn neus leeg eten. Harry had zichzelf overbodig gemaakt en hij werd door zijn collega's weggezet als die stinkende en vieze oude man die daar in dat hoekje bij het raam zat. Ik had met Harry te doen, maar ik besloot ook dat ik nooit een Harry wilde worden. Ik zag destijds ook heel duidelijk zijn eigen verantwoordelijkheid.
Hoe ziet jouw ontwikkelplan eruit?
Met deze levenservaring op zak heb ik voor mijzelf een plan gemaakt: tot mijn 55e ben ik druk met mijn ACT-opleiding, praktijk en school. Na mijn 55e ga ik kijken in welke verhouding ik mijn werkweek ga vullen met coaching, therapie en school. Heel soms fantaseer ik ook al over een vervolgopleiding. Maar of dat ervan gaat komen en wanneer, dat weet ik nog niet. Ik houd in elk geval mijn eigen werkgeluk in mijn eigen hand. Iets met: Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid! Doe jij dat ook? Hoe ziet jouw ontwikkelplan eruit? Laat je een reactie achter?
Reactie plaatsen
Reacties