Zaterdagochtend werd ik wakker en niet alleen mijn hoofd ontplofte (avondje met vriendinnen en wijn), maar ook mijn telefoon. Trump en Vance hadden Zelensky bruut de oren gewassen voor het oog van de camera. De ene na de andere melding verscheen op mijn telefoon over de oorlog in Oekraïne, een ruzie tussen de EU en de VS, bewapening van Europa en zelfs het mogelijke zenden van troepen. De boodschap? De EU moet Poetin laten zien dat er niet met ons valt te sollen. Mijn gemoedsrust en humeur kelderden direct naar een dieptepunt.
Mag een ACT-therapeut zich laten leiden door moeilijke gedachten en gevoelens?
Als ik me zo laat meeslepen door angst en onzekerheid, dan wringt dat. Als ACT-therapeut leer ik mijn cliënten immers dat je moet oplossen wat je kunt oplossen en moet accepteren wat buiten je macht ligt. Mijn kritische stemmetje vindt dat ik daar zelf een lichtend voorbeeld in moet zijn. Wat er in het Witte Huis gebeurt, ligt buiten mijn invloedssfeer, dus kan ik alsjeblieft stoppen met me daar druk over te maken?
Maar stoppen met nadenken lukt niet. Wat als dit echt escaleert? Ik weet dat er vaker politieke spanningen zijn geweest in mijn leven (vanaf 1968) en dat wij hier altijd de dans ontsprongen zijn. Maar de woorden van mijn wijlen opa Van Sleen echoën door mijn hoofd: “Elke generatie krijgt zijn oorlog.” Wat als hij gelijk had?
Liefde overwint alles... of toch niet?
Normaal geloof ik dat liefde alles overwint. Dat is niet alleen mijn gedachte, maar ook mijn gevoel. Maar nu? Ik zie bij Poetin, Trump en consorten niet zoveel liefde. Ook daar vindt mijn kritische stem uiteraard weer iets van.
In mijn hoofd poppen gedachten op over het boycotten van Amerikaanse producten, een sterk Europees leger en een krachtigere EU. Maar dan denk ik aan mijn zoon en dochter, die de dienstplichtige leeftijd hebben. Het idee dat zij naar de frontlinie zouden moeten, beangstigt me. Kan ik mijn kinderen ergens verstoppen?
En hoe overleef ik als single vrouw in tijden van nood? En alle andere singles? De mens is een sociaal wezen, omdat we in moeilijke tijden bescherming nodig hebben van een groep. Alléén overleven de meesten het niet. Hoe sterk is mijn netwerk als het erop aankomt? En dat van jou?
Defuseren of je kop in het zand steken?
Wat moet ik met al deze gedachten en gevoelens over een situatie waar ik geen grip op heb? Hoe helpt het mij als ik ‘simpelweg’ defuseer (een ACT-term die betekent dat ik mijn moeilijke gedachten en gevoelens er laat zijn, zonder er direct iets mee te doen)? Als EU-burger gaat het mij immers aan. Mijn kritische stem noemt dat dan ook kop-in-het-zand-politiek.
Veerkracht: erkennen en stappen zetten, hoe klein ook
Ja, ik mag bang zijn. Allerlei enge mannen beslissen over mijn leven en dat van mijn dierbaren. Dat is niet tof, en het is volkomen logisch dat ik me hier niet prettig bij voel. Door dat gevoel te erkennen, voel ik me rustiger. Ontkennen voelt onrealistisch.
Ik voel ook de drang om te handelen, als een soort bezwering om onheil af te wenden. In ACT noemen we dat handelen (niet de bezwering, uiteraard) toegewijde acties: kleine stappen zetten in de richting die je wilt inslaan. Helaas kan ik de wereldpolitiek niet veranderen. Maar wat ik wél kan doen, is zorgen dat ik enigszins voorbereid ben op een onzekere situatie.
Dus heb ik zaterdag die noodradio gekocht waar ik al een tijdje over twijfelde. Hij komt bij mijn flessen water, voorraadje honden- en kattenvoer, EHBO-set en mini-voorraadje blikken peulvruchten te staan. Mocht ons land ontregeld raken door sabotage van de elektriciteit, dan heb ik in elk geval iets geregeld. Ik heb mijn lot toch een klein beetje in eigen hand genomen en dat geeft me een veel beter gevoel.
Wat doe jij als de situatie in de wereld je te veel wordt?
Een verhelderende video van antropologe Danielle Braun over dit onderwerp vind je hieronder. De korte samenvatting is dat een richting kiezen en doen helpend is en ze eindigt met de mooie spreuk van Viktor Frankl: 'Alles kan van een mens worden afgenomen behalve één ding: de laatste van de menselijke vrijheden – om je houding te kiezen tegenover alle mogelijke omstandigheden, om je eigen weg te kiezen'.
Ik ben psychosociaal ACT-therapeut en coach. Naast dat ik blog over mijn werk, blog ik ook over het thema Veerkracht. In deze blogs beschrijf ik wat voor rol veerkracht speelt in mijn leven.
Reactie plaatsen
Reacties